DreticusOorspronkelijk gepubliceerd in juli 2023
Barbie!
Intro
Het was verlof en het regende, vandaar, en omdat de voorstelling van 19.40h op twee stoelen na was uitverkocht en die van 20.15h alleen voor VIP's was bestemd, ben ik naar de laatavondvoorstelling van Barbie gaan kijken. Het was lang geleden dat ik nog in een bioscoop was geweest.
"Ze doen het zonder personeel", is mijn eerste indruk van het UGC-bioscoopcomplex in Mechelen. De loketten zijn niet bemand; je moet je tickets kopen aan een zuil. De gang naar de filmzalen is afgesloten met een touw en al staat er niemand, je mag er niet door, je moet met je ticket naar de snoepwinkel en dan -met of zonder snoep- langs de snoepkassa. Pas dan kom je uit achter het touw en kan je verder naar de filmzalen.
De deur van de zaal waar Barbie zal worden vertoond, blijft tot vijf minuten voor het begin van de voorstelling dicht, want binnen wordt volop schoongemaakt. Een jobstudent komt buiten met een propvolle vuilniszak. Ik kijk mijn ogen uit.
De zaal zelf is OK. Het scherm hangt waar het hangen moet, de stoelen zijn comfortabel en er is genoeg beenruimte. Veel volk is er voor deze late Barbie niet, maar de voorstellingen op een vroeger uur waren een geweldig succes. Naast mij zijn ze aan de popcorn.
De film zelf
Barbie dus. Het begin van de film vind ik misplaatst. Je ziet kinderen die hun babypoppen kapot slaan omdat ze er niet langer tevreden over zijn. Het mag dan een knipoog zijn naar "2001: A Space Odyssey", dit is gewelddadig gedrag, dit laat je kinderen niet doen. Wanneer Barbie haar intrede doet, wordt de sfeer gelukkig anders. Barbie doucht zonder dat er water uit de kraan komt. Barbie stapt uit haar stiletto's en stapt voort op haar voorste tenen, met de hielen in de lucht. Goed gevonden. (De "truuk" is dat ze tijdens de opname van deze scène, buiten beeld, steunde op stangen.)
Het verhaal zelf begint als volgt: Barbie heeft problemen (platvoeten, cellulitis, the usual) en moet daardoor naar de echte wereld. Ken rijdt ongevraagd met haar mee. Met hun outfit hebben ze veel bekijks en het moet worden gezegd: ze ogen leuk in hun cowboypakje. Volgens De Standaard komen tijdens hun verblijf in de echte wereld "rolpatronen, seksisme, het glazen plafond: noem maar op" allemaal aan bod en heeft deze Barbie het "stilaan wel gehad met façadefeminisme". Wat mij betreft begint het verhaal hier al te stokken. Ik voeg er onmiddellijk aan toe dat de finesses van films mij meestal ontgaan. Neem mij dus niet te ernstig als ik de rest van de story samenvat als volgt: (1) de directie van Mattel, een stel hansworsten, wil Barbie terug en zet de achtervolging in op het duo. (2) Ken wil van Barbie af om voluit Ken te zijn. (3) Een oude vrouw in de rol van Ruth Handler, de originele Barbiepop-ontwerpster, deelt levenswijsheden met Barbie. Dat je altijd jezelf moet zijn, vermoed ik, en dat niemand perfect is en -want die ontbrak er nog aan- dat je moet kiezen. De slotzin doet vermoeden dat de keuze is gemaakt: Barbie is Barbiepop-af. Daarmee is het gedaan en maar goed ook, want het begon op mijn zenuwen te werken. Het duurt allemaal wat lang.
Wanneer ik de zaal verlaat, zie ik waarom de vuilniszakken van de vorige kuisploeg zo goed waren gevuld. Tussen de stoelen ligt het vol popcorn. Niet verwonderlijk, want waar blijf je ermee als het je oren uitkomt terwijl de film nog meer dan een half uur duurt? Medelijden met de UGC-uitbaters heb ik niet. Wie popcorn zaait, zal popcorn oogsten.
Besluit
Ik sluit niet uit dat ik, vooral naar het einde toe, hier en daar een stuk heb gemist (de slotzin bijvoorbeeld, ik vond 'm nadien op Internet) maar ziehier enkele beschouwingen bij de film en mijn avondje uit.
Vooreerst, dit bioscoopcomplex draait op erg weinig volk. Goed voor de winst en de aandeelhouders maar ik stap niet in, want het onderste is al uit de kan (veel is hier niet meer te besparen) en ik mis de charme van de bioscoop.
Ten tweede, al waren beeld en geluid onberispelijk, thuis kijken heeft toch voordelen. Je wordt niet geconfronteerd met popcorn en je kan de film onderbreken wanneer je wil. Een groot scherm in de huiskamer is natuurlijk een must.
Ten derde, de ondertiteling bij UGC-Mechelen is tweetalig (Frans/Nederlands, met Frans bovenaan). In vroegere tijden was dat meestal zo en we leerden ermee leven, maar de schermen van nu zijn breder dan die van toen. Ik ben een geoefende lezer, maar ik vond deze dubbele ondertiteling niet comfortabel. Omdat er slechts 1 tekstlijn is voor je eigen taal, is die dikwijls erg lang. Je moet dan ver springen om op het eerste woord te landen. Bij korte zinnen moet je weer terug naar het midden, een eind verderop. Het verschil is groot en eist sturing. Als de tekst over twee regels kan worden verdeeld, is het tekstblok meer gecentreerd en sneller te lezen.
Ten vierde: al was dit best een mooi visueel spektakel, toch is het moeilijk voor een film om twee uur lang te boeien. Het is weinige regisseurs gegeven. Het verhaal moet meezitten ook.