Oorspronkelijk gepubliceerd op 09nov2022

Vlaamse Clowns

Vlaanderen heeft in het recente verleden minstens 4 legendarische clowns voortgebracht, dat is wat ik ervan vind. Om problemen te vermijden, vermeld ik hen in alfabetische volgorde: Eddy Wally, Jean-Marie Pfaff, John Massis en Piet Huysentruyt.

Ze hebben of hadden (ik zal over hen praten in de verleden tijd, alsof ze allevier dood zijn) enkele gemeenschappelijke trekken. Ze waren van bescheiden afkomst. Ze waren elk op hun eigen manier vol van zichzelf. Ze waren ook een beetje getikt. Dat, plus hun onmiskenbare authenticiteit, maakte hen sympathiek.

Eddy Wally trad in de jaren 70 op in een tent van de toenmalige handelsbeurs in Geel. Onder een regen van eieren en tomaten moest hij zijn optreden voortijdig staken. Een vriend en ikzelf doolden nadien nog wat rond tussen de prefabs van de handelsbeurs. Een van die prefabs had een deur -en plots bevonden wij ons in de kleedkamer van Eddy Wally.

The Voice of Europe trok bleek weg toen hij ons zag, want wij hadden lang haar en deinsden in die tijd voor niets meer terug. In werkelijkheid waren we even verrast als hij. We wisten niet beter dan hem om een handtekening te vragen. Hij was op slag opnieuw de oude. Met een brede glimlach stak hij ons een voorgedrukt papiertje toe met daarop zijn handtekening. Meteen daarop begeleidde een dame -we hadden haar nog niet eerder opgemerkt- ons met zachte hand terug naar de deur en het volgend ogenblik stonden we buiten in de kou. Er was nog alleen een sleutel die knarste in het slot. Dit zou hen geen tweede keer overkomen.

Jean-Marie Pfaff zag ik ooit aan de ingang van het stadion van Racing Mechelen. Ik vermoed dat het toenmalige SK Beveren er op bezoek kwam, want dat was de ploeg waar hij begonnen was. Ik stak mijn hand omhoog ten teken van herkenning en hij deed zonder aarzelen hetzelfde terug. Naar mij! Zoiets kan je niet faken.

(Update 08 jan 2024:) Vandaag kwam hij op de radio naar aanleiding van het overlijden van Franz Beckenbauer. Ruth Roets opent de conversatie met het traditionele "goedenavond". Waarop Jean-Marie ietwat onwennig zijn aanwezigheid bevestigt met de woorden: "goedenavond luisteraars".

John Massis was een tragisch figuur. Hij zei waar het op stond mijnheer, gewoonlijk over "de artiesten". Hij kon niet hebben dat er werd gelipt en gedaan alsof op de televisie. Bij hem was het allemaal echt. Toen uitlekte dat hij een contactadvertentie had geplaatst in de krant, vond de BRT het nodig om hem publiekelijk in zijn hemd te zetten. Men belde het nummer van de contactadvertentie en de kijkers kregen via het antwoordapparaat te zien en horen dat John Massis op zoek was naar een gezellin. Ik zag hem ooit live op een braderie, in zijn favoriete spierenpakje. Hij leek heel erg op Jerommeke.

Piet Huysentruyt is mijn favoriete kok. Piet is van lotje getikt en schept daar arbeidsvreugde in. SOS Piet is een van de meest amusante programma's die ik ken. Hij speelt verbazend slecht toneel, zo lijkt het, maar hij is gewoon zichzelf. Hij is het die zijn volk leert koken! Hij leert hen tegelijkertijd ook Piet Huysentruyt kennen en zijn assortiment.

Ik vraag mij soms af of ze in andere landen ook mannen hebben van dit kaliber.