Oorspronkelijk gepubliceerd in aug2024
Dreticus DreticusOorspronkelijk gepubliceerd in aug2024
Afbeelding 1: Ingrid Caeckaert
Ingrid Caeckaert, een vrouw van 26, wordt op 16 maart 1991 dood teruggevonden in de trappenhal van haar appartement in Knokke. Ze is 62 keer gestoken met een mes. Ze is niet verkracht of beroofd -ze moest dood. De dader kan ontkomen, maar hij laat een bloedspoor achter tot aan zijn auto. Nu, meer dan 30 jaar later, is de moord nog altijd niet opgelost. Maar nieuwe ontwikkelingen in het DNA-onderzoek laten een spoedige doorbraak verhopen.
Wij reconstrueren de weken voor de moord en wat nadien is gebeurd. Nadien schetsen we een mogelijk profiel van de dader.
Een maand voor haar dood. Ingrid krijgt een valentijnskaartje dat ze geïrriteerd verscheurt. Ze lijkt te weten wie het heeft verstuurd.
Afbeelding 2: Agence Atlanta
Het kantoor van Ingrid Caeckaert. De naam "Atlanta" was gewoonweg gekozen om vooraan in het telefoonboek te staan.
Afbeelding 3: Het appartement op het Heldenplein, met daarnaast het bankkantoor (Google Maps, 2024)
Twee weken voor haar dood. Iemand laat een anonieme, handgeschreven brief achter in de koffer van haar auto.
En een week later laat een onbekende een ruiker paarse anjers afgeven bij immokantoor "Agence Atlanta" in Heist-aan-Zee, het agentschap dat zij uitbaat. Anjers, de "bloemen van de goden", staan naar verluidt voor liefde en gedistingeerdheid, met verdere betekenissen al naargelang de kleur. Voor zowat alles dus -maar paars? Ingrid houdt niet van paars. "Dat geef je alleen aan dode mensen", zegt ze tegen haar moeder.
Het is al laat in de avond wanneer er wordt aangebeld aan het appartement op de zevende verdieping van residentie "Neptunus" aan het Heldenplein te Heist-aan-Zee, waar zij meestal verblijft. (Het is het appartement van haar ouders, en Ingrid is enig kind.) Haar vriend Luc, met wie ze op dat moment drie maanden samen is, vraagt via de parlofoon wie het is. Er volgt alleen een stilte.
Ingrid Caeckaert sluit de deur van het agentschap op de zeedijk. Tijd om te gaan lunchen. Gewoonlijk rijdt ze daarvoor naar het ouderlijk huis in Maldegem (20 km verderop), maar vandaag heeft ze nog een afspraak met een eigenaar, in haar kantoor. Daarom besluit ze om een broodje te halen en het op te eten in het appartement.
Eerst stapt ze nog naar de boetiek van een vriendin, de "Scaramouche", even verderop in de Kursaalstraat, om enkele jurken af te halen. "Ze was in een opperbeste stemming", weet de vriendin achteraf te vertellen. Ze verlaat de boetiek om 12.45h en gaat vervolgens naar de bakker.
Aan de ingang van haar appartement, met haar broodje en met de jurken over haar arm, steekt ze haar hand op naar een kennis. Ze neemt de lift naar de zevende verdieping.
Enkele minuten stapt de onderbuurvrouw een verdieping lager uit de lift. Ze komt terug van een etentje met haar kinderen. Zij is het die het bebloede lichaam van Ingrid Caeckaert ziet liggen, op de trap tussen het zesde en het zevende. Afgemaakt met 62 messteken, zo zal achteraf blijken.
Afbeelding 4: Vanuit de lift. (Screenshot video VRT Nieuws)
In paniek stuurt de vrouw de lift terug naar beneden. Ze loopt de straat op en belt vanuit een telefooncel naar haar man.
Ondertussen kan de dader van de moord ontkomen. Niemand in de lange rij wachtenden aan de bankautomaat naast het appartement heeft iets verdachts gezien, behalve de man die op dat moment aan de beurt is om geld af te halen. Die bemerkt een bloedvlek op het trottoir. Het is dan 12:59h, veertien minuten nadat Ingrid de boetiek heeft verlaten.
Weldra staat het plein vol politiewagens.
De opsporingsdienst van de politie situeert de moord (in 2012) "tussen 13.15h en 13.35h", dus iets later. Het tijdstip dat wij citeren komt uit een blogbericht van Ingrids ouders uit 2017.
Het blijft niet bij die ene vlek. De dader is gewond geraakt en laat een bloedspoor achter tot in de Kardinaal Mercierlaan, 172m verderop. Getuigen herinneren zich nadien dat daar een kleine rode auto slecht stond geparkeerd. Iemand meent zich (onder hypnose) een "Honda Civic" te herinneren. Daarop worden alle West-Vlaamse eigenaars van dit type auto gecontroleerd. Het levert niets op.
In het appartement zelf vindt men bloed op de zevende verdieping, maar ook tussen het zevende en het achtste. Toen hij iemand uit de lift hoorde komen op het zesde, is de moordenaar een verdieping hoger gevlucht om niet te worden gezien.
De eerste die in het vizier komt van de politie, is Ingrids vriend. Hij was een uur voor de feiten nog in het appartement. Maar al snel blijkt dat hij er niets mee te maken heeft. Er zal elders moeten worden gezocht
Het DNA van de dader matcht met geen enkel ander staal in de databanken van het gerecht, zo blijkt. De man (want het bloed is afkomstig van een man) is niet gekend voor eerdere feiten.
Einde maart krijgt de politie van Maldegem een brief in de bus, gericht aan "commissaire Seynhaeve". "Ik heb Ingrid Caeckaert gedood uit liefde, pour la passion. Ik heb haar zeer goed gekend", staat er te lezen. In het Frans en in blokletters. De brief wordt getoond op VTM, maar niemand gelooft dat die amour pour toujours van de echte dader afkomstig is. Waarschijnlijk een flauwe grappenmaker. Het speeksel op de achterkant van de postzegel levert geen bruikbare informatie op.
Een onbekende legt drie bloemen op het graf te Maldegem.
Een onbekende legt nog eens drie bloemen op het graf te Maldegem.
Opnieuw drie bloemen op het graf te Maldegem. Twee rozen en een paarse anjer.
Eind 1997, na een nieuw opsporingsbericht, meent iemand zich te herinneren dat hij op de dag van de feiten een bebloede man op het Heldenplein heeft gezien. Er wordt een robotfoto verspreid. Maar we zijn ondertussen al zes jaar na de feiten.
We zijn nu meer dan tien jaar verder, maar de politie heeft de hoop op een doorbraak nog niet opgegeven.
Jean-Pierre Lekens van de federale recherche te Brugge geeft een overzicht van de stand van zaken in Het Nieuwsblad. Hij besluit: "Gezien de razernij waarmee de moord is begaan, gaan we ervan uit dat Caeckaert het slachtoffer werd van een afgewezen aanbidder. Ze had een vaste vriend en leidde een rustig leven. Maar ze was een knappe, jonge blonde vrouw. Onze werkhypothese is dat ze vermoord is door een man die meer zag in haar dan zij in hem".
De anonieme brief uit maart 1991 wordt in de openbaarheid gebracht. Een maand later komt de zaak opnieuw voor het voetlicht in een uitzending van "Ooggetuigen".
Het DNA van de dader wordt vergeleken met het DNA van seriemoordenaar Ronald Janssen. Er is geen match.
We zijn nog eens tien jaar verder en de dader is nog altijd niet gevonden. Het VTM-programma "Telefacts Crime" brengt het dossier opnieuw in de belangstelling. Het hele onderzoek wordt ondertussen "met frisse blik" herlezen door een jonge agente van de federale gerechtelijke politie in Brugge, Saskia Buyse.
Ook volgens Buyse is de moord in de amoureuze sfeer te situeren. "Het kan zijn dat het gaat om een afrekening in de immowereld. Ingrid was een harde zakenvrouw. Maar 62 messteken: dat is geen uit de hand gelopen ruzie. Ingrid moest dood."
Buyse brengt enkele nieuwe elementen aan. Ze doet een (doorzichtige) oproep naar getuigen in verband met de brief die in de autokoffer werd gelegd en het Valentijnskaartje dat Ingrid Caeckaert kreeg, enkele weken voor haar dood. Op de website van de Federale Politie verschijnt het volgende (geciteerd in de blog van Ingrids ouders): "Ingrid kreeg op Valentijn een kaart van een tot nu toe onbekende man. De man was toen rond de 30 jaar en afkomstig uit Antwerpen. Hij werkte in een apotheek en was getrouwd. De man had twee kinderen en huurde (of was eigenaar van) een appartement in de residentie Albert I, dichtbij het Heldenplein. Hij moet een goede klant geweest zijn van de brasserie "Royal". De speurders zouden graag in contact komen met deze man."
Geen wonder dat ze al die tijd niks gevonden hebben, denk je als je zoiets leest. "Ingrid vertelde aan kennissen dat de man vaak in tearoom Royal zat en haar van daaruit begluurde', zegt Buyse. In werkelijkheid is hij gekend bij de politie. Hij is inderdaad degene die het Valentijnskaartje heeft gestuurd [of hij ook de auteur is van de kofferbrief, is niet helemaal duidelijk], maar met de moord heeft hij niets te maken; op die bewuste dag zat hij op een boot naar Canada. Met de oproep naar mensen die hem hebben gekend, hopen de onderzoekers op bijkomende informatie van ooggetuigen.
Er is ook navraag gedaan bij de bloemisten uit de regio. Een ruiker paarse anjers is naar verluidt moeilijk leverbaar. Maar niemand herinnert zich nog iets van een bestelling uit 1991.
Ten slotte wordt nog bekendgemaakt dat Ingrid Caeckaert op 14 december 1989, dus 15 maanden voor haar dood, "met een diepe steekwonde in de dij" naar het hospitaal is gevoerd, na een kookles aan de Brugse hotelschool Spermalie. Ingrid gaf als uitleg aan haar moeder dat ze zichzelf had verwond door een koksmes dat op de autozetel lag. Het klonk toen al ongeloofwaardig.
Wie iets weet, wordt gevraagd om contact op te nemen met de politie.
Rechercheur Patrick de Nolf doet voor de camera nog een ander intrigerend verhaal uit de doeken. In de nasleep van de televisie-uitzending van 2012 heeft een vrouw bij de politie getuigd over wat zij destijds heeft vernomen van een man die als reisleider dikwijls met de bus naar het zuiden van Frankrijk trok. Tijdens een van die reizen, ergens tussen 2000 en 2005, bemerkte hij dat een van zijn medereizigers, een vrouw, aan de bar zat te wenen. Hij vroeg haar wat er scheelde. Ze vertelde hem dat ze een vreselijk geheim met zich meedroeg. Haar broer had ooit een jonge vrouw vermoord. In Heist. Hun beider ouders zouden het niet overleven als ze het ooit te weten kwamen.
De televisieuitzending doet een oproep naar medereizigers die zich deze vrouw zouden herinneren. De reisleider kan het zelf niet meer vertellen, want hij is al in 2005 overleden.
O.i. klinkt het verhaal eerder ongeloofwaardig. Op vakantie, wenend aan de bar, tien jaar na de feiten? En hoe geheim is een geheim dat tegen de eerste de beste wordt verteld? Het doet eerder denken aan de "pour la passion" ontboezeming uit 1991. Maar de rechercheurs kunnen het zich niet veroorloven om een getuigenis te negeren.
Er zijn ondertussen al bijna tweeduizend mensen ondervraagd over de zaak.
Via een nieuwe DNA-techniek hoopt onderzoekster Sofie Claerhout uit Kortrijk een doorbraak te forceren in misdaden zoals deze, waar de dader nooit gevonden is.
De techniek maakt gebruik van het Y-chromosoom en is dus alleen van toepassing op mannen -maar die zijn voldoende vertegenwoordigd in de misdaadcijfers. Samengevat gaat het hierom: het mannelijk Y-chromosoom wordt doorgegeven van vader op zoon met slechts een klein beetje variatie. Daardoor kan je nog vele generaties lang een verwantschap aantonen. Dankzij het Y-chromosoom volstaat het DNA van een ver (mannelijk) familielid dus in principe om de dader te klissen.
Voor de zaak Caeckaert melden zich op enkele weken tijd meer dan 700 mannen die willen meewerken door hun DNA vrijwillig af te staan. Maar om de techniek toe te passen, moet eerst nog een nieuwe wet worden goedgekeurd.
De wet wordt gestemd in de Kamer. Het onderzoek komt hiermee in de finale fase.
Misschien is het dit wel waar moeder Caeckaert (onbewust) op doelt wanneer zij verzucht dat de de moord plaatsvond "net op het moment dat het haar [Ingrid] zakelijk en persoonlijk voor de wind ging na een wat moeilijke periode".
Volgens ons is de moordenaar een man met wie Ingrid Caeckaert een tijdlang een relatie had die niet in de openbaarheid mocht komen, bijvoorbeeld omdat hij getrouwd was en een gezin had. Op het ogenblik van de feiten was hij zowat 40 jaar oud, zo blijkt recent uit zijn DNA.
Zij raakt op hem uitgekeken -of ze raakt de geheimdoenerij beu- en zet een punt achter de relatie. Ze heeft een nieuwe vriend, een echte dit keer, en gaat vanaf nu voluit voor een normaal leven. De breuk is definitief. Hij zal het moeten stellen met zijn gezin. Hij krijgt alleen nog te horen dat hij haar met rust moet laten en dat ze hem nooit meer wil zien.
De man kan niet verkroppen dat hij niet langer deel uitmaakt van de wereld van Ingrid Caeckaert. Door die nieuwe vriend van haar wordt het daarenboven moeilijk om haar nog te benaderen. Maar niet de nieuwe vriend is het probleem; de enige die met de vinger gewezen moet worden, is Ingrid Caeckaert zelf. Zij heeft hem afgewezen en dat kan niet. Het is niet-te-ver-dra-gen.
En of ze het zal voelen. Als proloog laat hij een ruiker paarse anjers bezorgen op haar kantoor. Een cadeau met meerdere betekenissen. Ja, de kleur is de veruitwendiging van zijn gevoelens na de breuk, dat ook. Maar het is in de eerste plaats een verwijzing naar wat haar te wachten staat. Ingrid Caeckaert kan de lugubere symboliek niet appreciëren en onderdrukt onmiddellijk alle mogelijke speculaties bij haar moeder -bah, paars!
Enkele avonden na de bezorging van de ruiker is het tijd voor de hoofdact. Hij begeeft zich, met het mes in zijn jas, naar haar appartement en belt beneden aan, in de hoop dat zij hem nog één keer binnenlaat.
Maar het is haar vriend aan de parlofoon, niet zijzelf. Het zal dus voor een andere keer zijn.
Een nieuwe poging via de parlofoon behoort nu niet meer tot de mogelijkheden. Daarom duurt het tot het weekend eer hij opnieuw in actie komt. Zaterdagochtend is zij aanwezig in het immokantoor. Hij wacht tot ze naar buiten komt. En zie, het lot is hem goed gezind: ze blijft in Heist voor haar lunch. (Misschien weet hij niet eens dat zij 's middags meestal naar Maldegem vertrekt.) Hij volgt haar en wanneer ze, na een ommetje langs de kledingwinkel, naar de bakker gaat voor een broodje, kan hij raden waar het zal worden verorberd. Nu is er geen tijd te verliezen. Hij zal haar opwachten aan haar appartement. Niet in de inkomhal, waar zij hem nog kan afwijzen, maar op het zevende. Hij glipt met iemand mee naar binnen -zelf heeft hij geen sleutel-, haast zich naar boven en neemt plaats aan de deur. Het is de tweede hoogste verdieping, niemand neemt daar de trap.
Wanneer de lift arriveert en Ingrid Caeckaert de trappenhal binnenkomt, grijpt hij haar vast en nog voor ze iets kan zeggen, haalt hij uit met zijn mes. Ze probeert hem af te weren, er ontstaat een worsteling in dat kleine halletje want ze kent hem en ze laat zich niet meer doen, ze probeert te ontsnappen maar hij haalt opnieuw uit en dan nog eens en nog eens en nog eens en nog eens. Ze mag dit niet overleven. Wanhopig zoekt ze de trap naar beneden, maar ze verliest haar evenwicht en valt. Nog stopt hij niet. Hij blijft woest op haar inhakken -tot wanneer hij de lift hoort arriveren. Dan maakt hij zich uit de voeten richting zevende en zelfs nog een trap hoger.
De liftdeur gaat open op het zesde. Iedereen daar ziet nu het bebloede en zwaar toegetakelde lichaam halverwege de trap naar het zevende.
Afbeelding 5: Trap tussen zesde en zevende. (Screenshot video VRT Nieuws)
De lift vertrekt bijna onmiddellijk terug naar beneden. Seffens is het groot alarm. Hij stormt de trap af. Beneden duwt hij de glazen buitendeur open met zijn bebloede hand, maar wanneer hij de rij mensen ziet aan de bankautomaat, wandelt hij beheerst weg. Misschien bemerkt hij pas dan dat hij zelf ook bloedt.
Het kan zo zijn gegaan; er zitten veel veronderstellingen in deze reconstructie. Wij beweren ook niet dat wij met het bovenstaande een totaal nieuw licht op de zaak hebben geworpen. Hetzelfde trouwens wat betreft het onderstaande.
De man is, zoals gezegd. ongeveer 40, bijna 15 jaar ouder dan Ingrid. Hij heeft waarschijnlijk een zekere autoriteit, iets waardoor ze naar hem opkijkt -anders ga je niks aan met een veel oudere vent. Hij is bijvoorbeeld docent, of een autoriteit in een vakgebied, of hij kan zichzelf "zaakvoerder" noemen ...
Hij heeft zich nooit laten zien in het mondaine Knokke. Hij woont zelfs niet in de buurt, want ondanks zijn obsessie voor haar volgt hij haar in de nadagen van hun relatie niet op de voet. Tijdens de laatste week heeft hij haar waarschijnljk slechts twee keer benaderd: een keer op woensdagavond en een keer op zaterdag. Misschien is de afstand te groot of wordt hij beperkt door zijn bezigheden overdag. Hij weet blijkbaar niet dat zij 's middags naar haar ouders rijdt om te gaan lunchen. (Als hij dat geweten had, zou hij op de dag van de moord pas 's avonds zijn gekomen, wanneer zij gedaan had met werken. Of 's morgens om haar in het kantoor te vermoorden.)
Als hij niet uit de buurt was, hoe spraken zij dan af toen alles nog goed ging? We gaan ervanuit dat het gerecht Ingrids telefoonverkeer onder de loep heeft genomen en niets heeft gevonden. Dat zou dan betekenen dat hun afspraakjes "live" werden geregeld, via tête-à-têtes. Meestal volstaat dat niet -bv. als er iets "tussenkomt". Tenzij je elkaar sowieso regelmatig ziet. Tijdens de kooklessen bijvoorbeeld.
Ze ontmoetten elkaar ongetwijfeld ook in het appartement in Heist, want met die locatie is hij goed vertrouwd. Hij heeft echter geen sleutel, want anders had hij haar op de dag van de moord daarbinnen opgewacht.v
De symboliek van de paarse bloemen doet een minimum aan culturele bagage vermoeden bij de man; de act met de ruiker bezorgt hem een heimelijk genoegen. Geslepen kan je hem niet noemen, want hij maakt fouten. Met zijn auto wellicht. En met de plaats van de moord, want het risico om gezien te worden (beneden in het gebouw, of op de trap van de benedenverdiepingen) is reëel. En elke messteek kost tijd en vergroot de kans op betrapping. Maar wanneer het om zijn eigen hachje gaat, handelt hij rationeel. Hij verlaat het appartement zonder op te vallen en weet zich te beheersen wanneer hij de resterende 172 meter naar zijn auto overbrugt (een tocht van 2 minuten) met wellicht sirenes op de achtergrond.
Zijn fysieke conditie is ongetwijfeld in orde. Doe zelf de test: neem een mes uit de keukenlade en simuleer 62 steken in de lucht. Zelfs op die manier, in een luchtgevecht zonder weerstand, duurt het bijna een minuut en een ongeoefende arm wordt er moe van. (Wat des te meer illustreert hoe uitzinnig hij was of werd. Je gaat niet zomaar door tot 62.) Waarschijnlijk is hij ook in spoedtempo de trap opgegaan naar het zevende, om niet naast iemand in de lift te moeten staan. Geen uitzonderlijke prestatie voor iemand van rond de veertig, maar toch.
Die anjers op zich niet -alleen de kleur. Een verliefde dwaas geeft een ruiker rode rozen. Zo zijn we zelf, en alle andere mannen ook. Als die niet voorhanden zijn, dan kies je als man van de wereld bijvoorbeeld een kleurrijke "all-in" ruiker, maar zeker niets paars. Paars wordt geassocieerd met rouw. Je maakt een vreemd statement als je daar je geld aan spendeert. Dat was dus ook de bedoeling.
Ja, dat is vrij zeker.
Zoals al eerder gezegd door de onderzoekers, bewijst de intensiteit van de wandaad dat hij haar haat, wat impliceert dat hij haar kent. En zij hem, want het is niet door naar haar te kijken vanachter een tafeltje of een lantaarnpaal dat iemand zich gekrenkt gaat voelen.
Er zijn nog wel aanwijzingen dat ze elkaar kenden. Waarom zou een volslagen vreemde 's avonds laat aanbellen bij een jonge vrouw? Ze zal met hem geen praatje beginnen en ze zal de deur niet openen voor hem. Alleen als kennis maak je kans om naar boven te mogen.
Ten slotte: Ingrid heeft bij ons weten niet om hulp geschreeuwd in de trappenhal. Ook dat wijst er o.i. op dat ze de dader kende. Ik denk dat je bij een volslagen vreemde onmiddellijk begint te roepen; een bekend iemand daarentegen probeer je aan te spreken, op zoek naar een conversatie die de situatie de-escaleert.
Een professional gaat efficiënter te werk (met kogels i.p.v, een mes). Als het toch met een mes gebeurt, gaat hij niet door tot tweeënzestig; liever laat hij haar met minder messteken "voor dood" achter, want ze kan hem niet identificeren.
Ook de rode auto is veelzeggend, gesteld dat het inderdaad de auto van de dader was. Hij is niet alleen rood, hij stond ook slecht geparkeerd en hinderde het verkeer. Een grijze of donkerblauwe succesvol geparkeerde auto had niemand zich nog herinnerd.
Geen professional dus.
Niet op die dag en op die plaats, maar de moord was wel degelijk gepland. Het was geen uit de hand gelopen ruzie met fatale afloop. De afloop stond vooraf vast.
Vooreerst zijn er de paarse anjers. Als je net een boeket paarse anjers hebt laten afleveren als uiting van wanhoop en tristesse, en als laatste poging om haar te vermurwen, dan ga je enkele dagen later niet plots besluiten om de begunstigde te vermoorden want dan ben je er via die anjers zo bij. Tenzij je ze anoniem hebt laten afleveren en dat is precies wat is gebeurd. Je zou denken dat de koerier weet wie de bloemen heeft besteld en waar ze vandaan komen. Ze zijn contant betaald, dat kan niet anders, en dus heeft iemand dat geld in ontvangst genomen, uit handen van de dader. Toch is dat niet het geval, want de politie weet niet wie achter de paarse bloemen zit. Dat betekent dat de dader zich toen al heeft ingedekt.
(Het zou me trouwens niet verwonderen dat hij de bloemen niet via het reguliere kleinhandelscircuit heeft verkregen. Misschien zit hij zelf in de sector, of kwam hij eraan via een school, een begrafenisonderneming, als organisator van een evenement, ... of vanuit Nederland).
Toch vraag je je af waarom hij, als het allemaal inderdaad gepland is, rondrijdt in een rode auto en die daarenboven slordig geparkeerd achterlaat. Misschien had hij lang moeten zoeken naar een parkeerplaats en was hij daardoor gehaast, gezien het sluitingsuur van het agentschap 's middags. Als hij te laat op de uitkijkt stond, was ze misschien al weg. Zonder het bloedspoor had trouwens niemand de auto aan de moordenaar gelinkt. Dus het was wel slordig, maar niet de fatale fout.
Als de moord gepland was, waarom dan in de trappenhal? Het lijkt geen goede locatie; het is pal aan de deur van de flat (Ingrids vriend zat er een uur voor de moord nog binnen) en de ruimte versterkt het geluid naar de andere verdiepingen. Maar wat zijn de alternatieven? Op straat kan niet. Binnen in "Agence Atlanta" is een optie, maar een immo-agentschap met een staaretalage, waar iedereen op elk moment kan binnenstappen, is ook niet voor de hand liggend. Binnen in de flat lijkt beter geschikt, maar zij laat hem er niet meer in.
Ik denk dat de dader tot kort voor de moord geen specifieke locatie voor ogen had en dat hij gewoon de kans heeft gegrepen die zich aandiende.
Afbeelding 6: Ingrid Caeckaert
Ingrid Caeckaert blijkt enige tijd voor haar dood geruchten te hebben opgevangen over vermeende fraude in het Knokse vastgoedmilieu. Wou iemand haar daardoor het zwijgen opleggen? Nee natuurlijk, zeg nu zelf: als de jonge, blonde gerante van "Agence Atlanta", habituée van het mondaine Knokse leven, op de hoogte is van de laatste nieuwe malversaties, dan is iedereen het wel, te beginnen met de persoon die het haar heeft verteld; verder alle tafelgenoten en iedereen met wie zij het gerucht op dat moment al gedeeld heeft. Dan moet je half Knokke uit de weg ruimen.
En een ontevreden klant, kan die het hebben gedaan? Iemand die zich geflikt voelt door een verkeerd gelopen immotransactie, zich verraden voelt en uit is op wraak? Ook dat is onwaarschijnlijk. Zo iemand spant een rechtszaak in en als dat om praktische redenen niet kan, gooit hij het uitstalraam van "Agence Atlanta" aan diggelen en misschien nog erger, maar een ruiker paarse bloemen heeft geen plaats in zo'n "business" scenario.
Passie is het voor de hand liggend motief.
Zoals wij al zeiden: dank zij het onderzoek van Sofie Claerhout kan het niet lang meer duren vooraleer het mysterie wordt opgelost. Zelfs als de moordenaar ondertussen als brave huisvader is overleden aan de andere kant van het land.
De eerste stap is al gezet: op 2 augustus 2024 raakt bekend dat het parket een DNA-test wil afnemen bij alle 150 mannen die ooit ter sprake zijn gekomen in het moordonderzoek. (Bij sommigen is dit al eerder gebeurd, maar zij mogen nog eens langskomen.) Ze zijn niet verplicht hiermee in te stemmen, maar in praktijk hebben zij geen keuze. En als de dader zelfs maar een achterachterachterachterneef is van een van deze 150, is hij eraan voor de moeite. Kortom: nog even geduld! Tenzij hij uit Nederland komt.