Oorspronkelijk gepubliceerd in maa2023
Dreticus DreticusOorspronkelijk gepubliceerd in maa2023
Afbeelding 1a: Elke Wevers
10 december 2010
Plaats: Maaseik
Leeftijd: 32 jaar
Datum: Do 9.12.2010 - 14:45
Op donderdag 9 december 2010, rond 07u30, verliet Elke WEVERS te voet haar woning in Maaseik. Sindsdien ontbreekt elk spoor van haar.
Heeft u meer informatie over deze zaak? Laat het ons weten via ...
Neeroeteren, 9 december 2010, 's ochtends. De 32-jarige Elke Wevers verlaat het appartement dat ze deelt met haar vriend, Tom, om naar haar werk te gaan in het ziekenhuis van Maaseik. Normaal gaat ze met de fiets, maar de ochtenden zijn koud. Een collega van haar, Johan, zal haar even verder oppikken met de auto, zodat ze samen kunnen rijden. Dat doen ze al enkele dagen zo.
Zover komt het dit keer echter niet. Om 07.29h wordt Elke geregistreerd door een camera van een winkel in de drukke Ophovenstraat. Vreemd genoeg gaat ze de verkeerde richting uit: aan het kruispunt waar ze naar links moet, is ze rechtsaf gegaan. Om 07.38h, even voor hij op de plaats van de afspraak arriveert, krijgt collega Johan in de auto een SMS: "Johan, het gaat me vandaag niet af, ik ga terug, rij maar door".
Elkes vriend krijgt 's namiddags te horen dat ze niet op het werk is verschenen. Om half negen avonds belt hij naar haar ouders. Hij is ongerust, normaal had ze rond half vijf thuis moeten zijn. Haar ouders kunnen hem niet verder helpen. Ook de vriendinnen die worden gecontacteerd weten van niets; niemand heeft haar die dag gezien. De politie wordt op de hoogte gebracht, alsook de Cel Vermiste Personen en het parket.
De volgende dag wordt het bovenstaande opsporingsbericht verspreid. De verdwijning wordt als onrustwekkend beschouwd, al houdt men er ook rekening mee dat de jonge vrouw op eigen initiatief van huis vertrokken is, of dat ze in een depressieve bui uit het leven is gestapt. Er zijn immers aanwijzingen die in deze richting wijzen. Twee dagen voor haar verdwijning is ze 4-5 uur vroeger dan anders naar huis vertrokken van haar werk; de dag daarna heeft ze plots vrijaf genomen. Iemand heeft haar zien wenen, in een café.
Vier dagen na de verdwijning dalen duikers af in de Zuid-Willemsvaart, een waterloop niet ver van appartement van Elke en Tom. Er wordt gezocht over een afstand van 25 kilometer. Er wordt niets gevonden. Negen dagen na de verdwijning organiseert de familie een grote zoektocht in de omgeving. Met meer dan honderd speuren ze paden en sluikwegen af. Er komen flyers in de winkels en affiches op straat. Zonder resultaat. Het SMS'je is het laatste teken van leven vanwege Elke.
Collega Johan wordt uitgebreid ondervraagd. Hij heeft immers als laatste contact gehad met haar. Zijn auto wordt doorzocht op DNA-sporen en er grijpt een huiszoeking plaats bij hem thuis. Men vindt echter niets om hem ten laste te leggen.
Kerstmis en Nieuwjaar gaan voorbij zonder dat er vooruitgang wordt geboekt.
Aan de Gerechtelijke Politie van Maaseik,
Aan de Onderzoeksrechter en de Procureur van het Parket van Tongeren,
Aan de minister van justitie
Geachte heren, mevrouwen,
"Het is nu twee maanden geleden dat Elke Wevers verdween. Het onderzoek heeft, ondanks de vele inspanningen, weinig of niets opgeleverd: geen bruikbare tips, geen hoopvol spoor, geen aanhoudingen. Deze zaak doet onwillekeurig denken aan andere verdwijningen, aan An en Eefje en aan Annick Van Uytsel. Pas toen het te laat was, werd pijnlijk duidelijk hoe jammerlijk het onderzoek gefaald had. Evidente handelingen werden niet gesteld, duidelijke sporen werden niet of onvoldoende gevolgd ? niemand kon begrijpen hoe men zo slordig had kunnen zijn. Het ging ten slotte om mensenlevens.
Achteraf verklaren de verantwoordelijken dan, dat zij die gang van zaken zeer betreuren en dat zij alles in het werk zullen stellen om herhaling te vermijden. Het enig mogelijke positieve is, dat men leert uit dergelijke fouten. Wij zouden nu graag zien, dat dit ook gebeurt in de zaak van Elke. Tot nu heeft het onderzoek zich te veel geconcentreerd op de pistes van zelfmoord of vrijwillige verdwijning. Men wil blijkbaar graag geloven dat Elke depressief was en daarom een wanhoopsdaad heeft begaan of alles en iedereen achter zich heeft gelaten. Maar iedereen die Elke kent, familie zowel als vrienden, weet dat zij gelukkig was en gehecht aan haar familie en vrienden. Wij vragen dat men ook vanuit deze overtuiging verder onderzoek wil voeren. Op de drukke donderdagmorgen van 9 december 2010 heeft niemand iets abnormaals opgemerkt op het betreffende kruispunt. Geen woordenwisseling, geen geschreeuw of schermutseling. Elke moet bijgevolg zoals elke morgen in de auto van iemand die zij kende en vertrouwde, gestapt zijn en daarna ontvoerd zijn. Er zijn nog verschillende aanwijzingen in die richting, maar toch geven die geen of onvoldoende aanleiding tot grondig verder onderzoek. De familie en velen die zich geïnformeerd hebben over de zaak, begrijpen niet waarom een aantal voor de hand liggende onderzoeksdaden niet gesteld worden. Het gaat toch ook hier om een mensenleven. Wil er iemand het risico nemen, dat na de opheldering van de zaak, weer zal blijken dat het onderzoek niet goed gevoerd werd, dat er weer soortgelijke fouten begaan werden als bij An en Eefje en Annick? Wij nemen aan van niet en dringen er u, leden van de Gerechtelijke Politie van Maaseik, Mijnheer de Onderzoeksrechter en de Procureur van het Parket van Tongeren, op aan, de mogelijkheid van een ontvoering ernstig te nemen en grondig te onderzoeken. Misschien heldert u de zaak zo op en bovendien: Elke heeft er recht op!"
Half januari worden nieuwe zoektochten opgestart, zowel door de familie als door de politie. De sluis van Bocholt wordt onderzocht, alsook het domein Bergerven. De omgeving van Elke raakt gefrustreerd omdat de politie ervan uit lijkt te gaan dat het om een wanhoopsdaad gaat. Zij vinden dat andere pistes worden genegeerd. Ze starten een petitie (zie hiernaast).
Een donderslag bij heldere hemel. Exact een jaar na haar verdwijning wordt Tom H., Elkes vriend met wie ze al zeven jaar samenwoont, gearresteerd op verdenking van moord. Er blijkt meer aan de hand dan men tot nu toe wist. Enkele dagen voor haar verdwijning heeft Elke ontdekt dat Tom haar bedriegt. Tijdens haar allerlaatste nacht in het appartement staat ze stiekem op om in zijn mailbox te snuffelen. Toms laptop zal de volgende dag ingewisseld worden voor een andere, er is dus geen tijd te verliezen; maar ze vreest dat hij haar zal betrappen. (hypothese:) Ze neemt zich voor om de volgende dag thuis te blijven, zodat ze rustig zijn mails kan bekijken terwijl hij weg is.
De volgende ochtend, 9 december 2010, verlaat ze het appartement om naar het werk te gaan. Het vervolg is gekend: terwijl ze via een omweg terugkeert naar het appartement, stuurt ze de SMS naar Johan. Er is een klein pad (het Schoolpad) dat uitkomt aan de parking van haar woonblok; vandaaruit kan ze de auto van haar vriend zien staan. Zodra hij weg is, heeft ze de computer in het appartement voor zich.
Of ze die ochtend werkelijk tot aan het appartement is geraakt, weten we niet. Na de arrestatie van Tom wordt de woonst grondig doorzocht op sporen, maar zonder resultaat. De speurders gaan ook langs bij het ziekenhuis in Bree, waar Tom werkt als technieker. Hij staat o.a. in voor de afhandeling van medisch afval. Het wordt snel duidelijk waarom hij is gearresteerd. " Vriend Elke Wevers liet haar lichaam mogelijk verdwijnen via verbrandingsoven" kopt Het Laatste Nieuws. Tom heeft toegang tot de verbrandingsoven van het ziekenhuis. Langs die weg kan hij zowat alles laten verdwijnen. Tom ontkent, maar hij faalt twee keer op de test met de leugendetector: een keer op de vraag of hij Elke heeft vermoord, en dan opnieuw op de vraag of hij meer afweet van haar verdwijning.
Voor de ouders van Elke is het een schok om te horen dat hij hun dochter bedroog met iemand anders. Toch hechten zij weinig geloof aan de beschuldigingen aan zijn adres. Toms tijdsbesteding op de dag van de feiten lijkt hen gelijk te geven. Hem kan niets concreets aangewreven worden.
Na 17 dagen opsluiting laat de onderzoeksrechter hem vrij.
Het onderzoek valt opnieuw stil.
De brandweer doet een zoekactie in visvijver De Borg, op vraag van de familie.
Zoektocht in natuurdomein Tosch, op vraag van de familie. Zoektocht in de Itterbeekvallei.
Bijna dag op dag 5 jaar na de feiten, is er spectaculair nieuws. De politie is een nieuwe verdachte op het spoor. Het gaat om de 40-jarige Ulrich K., ten tijde van Elkes verdwijning woonachtig in hetzelfde appartementsgebouw als zij. Hij woont er bij zijn moeder, hij is er niet gedomicilieerd. Daardoor is hij tijdens het buurtonderzoek onder de radar gebleven. Hij moet Elke hebben gekend, want beide waren ooit lid van dezelfde natuurvereniging.
De politie komt de man op het spoor omdat hij iemand vermoord blijkt te hebben in Zweden. De misdaad zelf dateert al van 2012, maar de Zweden hebben nagelaten om het parket in België te verwittigen. De Belgische politie hoort er voor het eerst van in 2015, wanneer een familielid van Ulrich K. hen tipt. Het Nieuwsblad: " Moordverdachte Elke Wevers verklikt door eigen familie".
Blijkbaar is Ulrich K. na Elkes verdwijning naar Lapland vertrokken, waar hij een huisje heeft gekocht midden in de desolate natuur. Twee jaar na zijn vertrek laat hij zich in Zweden even opnemen in een psychiatrisch instelling. Een dag later is hij daar weg, en even nadien pleegt hij een bloederige moord op een bejaarde man die met zijn hond op wandel is. Ulrich ziet de man als een demon die een hond gevangen houdt en omdat de bejaarde wandelaar niet ingaat op zijn eis om de hond in vrijheid te stellen, maakt hij de man af met een bijl. Getuigen die proberen tussen te komen, valt hij aan. Dit alles dus in 2012.
Na de tip in 2015 stuurt de gerechtelijke politie een rogatoire commissie naar Lapland. Tegelijkertijd wordt de flat van Ulrich's moeder in Neeroeteren overhoop gehaald. Er worden bloedsporen gevonden, maar die zijn niet van Elke. Ook het huis in Lapland wordt doorzocht. De dichtstbijzijnde buurman weet te zeggen dat Ulrich tijdens de tweede zomer van zijn verblijf in Lapland soms langskwam met "een vriendelijke vrouw uit België". Bij het zien van foto's van Elke, sluit de buurman niet uit dat zij het was, maar zeker is hij niet.
Ulrich is ondertussen ontoerekeningsvatbaar verklaard en zit opnieuw in een psychiatrische instelling. Zijn ondervraging levert niets op. Hij blijkt daarenboven een alibi te hebben voor de ochtend dat Elke verdween. Ook het Zweedse spoor loopt dus dood.
Zoektocht in een bos in Gruitrode.
De ouders van Elke hebben het gevoel dat het onderzoek is stilgevallen en huren een Nederlandse privé-detective in: Ben Zuidema.
Ook meester Vermassen wordt bij de zaak gehaald. Met zijn eis om twee profilers op de zaak te zetten, haalt hij onmiddellijk de pers.
Ben Zuidema zit niet stil. Hij is door een informant getipt over nog een andere verdachte in het appartementsblok van Elke. Het gaat dit keer om D.J., de plaatselijke "klusjesman" (in de kranten doorgaans "de loodgieter" genoemd). D. heeft een gewelddadig verleden en een aversie tegen vrouwen. Als tiener mishandelt hij zijn moeder. In 2011, een half jaar na Elkes verdwijning, verklaart een meisje aan de politie dat zij eerder door hem is verkracht (pv van 14/7/2011). Er zijn nog drie andere slachtoffers die klacht willen indienen tegen de man, maar dat gebeurt niet.
Volgens de politie is "niet alles" van wat wordt verteld over zijn strafrechterlijk verleden waar, maar bij Zuidema doet het alle alarmbellen afgaan. Bovendien is D.J. geen onbekende voor Elke, want hij frequenteerde dezelfde cafés als zij en hij knapt al jaar en dag werkjes op in het appartementsblok waar zij woont. Dit is niet zonder belang, gezien het feit dat niemand iets abnormaals heeft opgemerkt op de ochtend van Elkes verdwijning. Niemand heeft haar horen roepen, niemand heeft iets ongewoons gezien. Het is dus hoogst onwaarschijnlijk dat ze op straat is belaagd of ontvoerd. Het moet ergens binnen gebeurd zijn, in een ruimte die zij vrijwillig heeft betreden. Winkels zijn om 7.30h nog niet open, dus voor Zuidema is het zo klaar als een klontje. Elke komt in de ochtend van 9 december 2010 het appartement binnen langs de garage in de kelder, zoals ze altijd doet. Daar botst ze op D.J., die er aan het werken is. (Uit telefoonverkeer blijkt dat hij die ochtend in elk geval in de buurt is.) Om de een of andere reden laat hij haar niet zomaar gaan; het loopt uit de hand, hij gebruikt geweld -en ten slotte doodt hij haar, want ze zou hem onmiddellijk kunnen aanwijzen als het ooit tot een confrontatie komt bij de politie. Haar lichaam verbergt hij in de privé-kelderruimte die hij daar heeft, om het later op te halen met een bestelwagen. Hij rijdt ermee naar een van zijn loodsen in Neeroeteren. Het weer is ijzig koud; dat geeft hem tijd om na te denken.
Negen dagen later, in het weekend van 18-19 december, vertrekt D.J. schijnbaar zonder aanleiding met zijn camionette naar Meaux in Frankrijk, waar hij samen met enkele andere aannemers uit Limburg al meer dan een maand lang werken uitvoert in het kasteel van een rijke Duitser uit Helchteren. De vloer moet worden herlegd, de badkamer heringericht en er moet worden geschilderd. Zijn kameraden begrijpen niet waarom hij dat weekend zonodig naar ginder moet, want het weer is barslecht.
Bij zijn vertrek zet D.J. zowel zijn GSM als de GPS van de auto uit, zodat hij niet kan worden getraceerd. Om péages te vermijden, waar je niet alleen moet betalen maar ook wordt gefotografeerd, rijdt hij tweehonderd kilometer om. Zaterdagnacht, 18 december staat hij voor de deur van het kasteel. Hij vraagt om bijstand, want hij heeft zijn bestelwagen vastgereden in de sneeuw in een naburig bos. Vreemd, want de weg naar het kasteel leidt niet door dat bos.
Het is daarenboven niet duidelijk wat hij in Meaux komt doen, want de dag nadien, wanneer zijn auto uit de sneeuw is getrokken, rijdt hij prompt terug naar Maaseik. Aan de politie verklaart hij later dat hij de verwarming is gaan opzetten in het kasteel.
De politie doet schijnbaar weinig met deze nieuwe verdachte. Is het omdat hij door het detectivebureau naar voren is geschoven en niet door de politie zelf? De man is al in 2010 ondervraagd, maar over zijn ongewone rit naar Meaux was toen nog niets geweten. Het gerucht doet nu de ronde dat hij een informant is en dat de politie hem beschermt. De man zelf laat zich tegen kennissen ontvallen dat hij "ze" allemaal "in zijn zak" heeft. Vermassen vraagt bijkomende onderzoeksdaden in verband met deze Franse piste, maar wordt twee keer afgewezen door de rechter. Die ziet, na bestudering van het dossier, geen enkele meerwaarde voor het onderzoek.
Pas in 2023 wordt bekend dat het Franse gerecht het jaar voordien wel degelijk getuigen heeft uitgehoord in verband met de aanwezigheid van D.J. in Meaux. De verklaringen van de concierge van het kasteel en van de boer die D.J. uit de sneeuw heeft getrokken, leverden echter geen bruikbare informatie op. Daar stopte het.
"Waar is Elke Wevers?" is een documentaire in vier afleveringen, uitgezonden door Eén, begin maart 2023. Op Elkes papa na hebben de personages (een vroegere vriendin van Elke, een collega van Elke, de buurman uit Lapland, Jef Vermassen) niet echt veel te vertellen. Vooral Jef Vermassen blinkt uit in algemene nietszeggendheid. Ook technisch oogt de reeks eerder zwak. Alles verloopt tergend traag; elke gedachte die wordt geuit wordt steevast gevolgd door een langdurige muzikale "impressie". Daarenboven heeft het productiehuis moeten censureren in ruil voor de medewerking van het parket. Johan Raskin, de onderzoeksrechter van Tongeren, wou alleen zijn medewerking verlenen als hij de uitzendingen vooraf mocht zien en er mocht uithalen wat hem niet aanstond. Dat is ook daadwerkelijk gebeurd, moet het productiehuis "Borgerhoff & Lamberigts" toegeven.
Op 9 augustus 2023 bericht VRT Nieuws over een nieuwe zoekactie in de Zuid-Willemsvaart in Neeroeteren. Iemand heeft daar met een onderwatercamera "voorwerpen" zien liggen -volgens "Het Nieuwsblad" menselijke resten.
Er wordt niets gevonden. De zoektocht wordt later op de dag stopgezet.
Wat kan er dan op 9 december 2010 voorgevallen zijn?
Een wanhoopsdaad is niet uit te sluiten maar is onwaarschijnlijk. Elkes lichaam zou in dat geval al moeten gevonden zijn. Een lichaam in het water kan ergens "vast komen te zitten", maar alle parken, vijvers, waterlopen en bossen in de buurt zijn in de loop der jaren doorzocht. Los daarvan leent haar karakter er zich niet toe (zoals o.m. haar vader getuigt) en wat de ontrouw van haar vriend Tom betreft: het momentum voor een wanhoopsdaad was op het moment van haar verdwijning al voorbij.
Tom is niet de dader. De hypothese dat Elke "in de weg zat" nu hij iemand anders had en dat hij haar daarom uit de weg heeft geruimd, houdt geen steek. "In de weg zitten" is geen motief voor een samenwonend koppel zonder kinderen. Ze konden gewoon uit elkaar gaan. Tom faalde twee keer op de leugentest, maar hij heeft de test niet a priori geweigerd. Zijn tijdsbesteding op de dag van de verdwijning klopt perfect.
Ook Ulrich K. is een ongeloofwaardige dader. Dat een zwaar gestoorde man die zichzelf niet kan beheersen, koelbloedig en in stilte iemand vermoordt en erin slaagt het lichaam te doen verdwijnen zonder dat iemand het merkt -de perfecte moord kortom- is moeilijk aan te nemen. In Zweden bekommerde hij zich niet eens om de getuigen toen hij zijn slachtoffer afmaakte met (31!) bijlslagen. Ze mochten alleen niet tussenkomen.
"De loodgieter" is echter een ander verhaal en het lijkt het enige plausibele. Als Elke, gedegouteerd door de ontrouw van Tom, naar een onbekende bestemming vertrokken is, dan had ze ondertussen al lang iets aan haar ouders laten weten. Als ze op eigen initiatief uit het leven is gestapt, dan was haar lichaam nu al wel teruggevonden, zoals gezegd. Als ze slachtoffer is geworden van een aanranding of een ontvoering, op straat of in een huis, dan had iemand het moeten zien, of had iemand haar moeten horen roepen en ook hier: hoe is haar lichaam dan kunnen verdwijnen? Daarom is de piste van de loodgieter zo aannemelijk. Elke gaat op eigen initiatief (dat is in dit geval belangrijk) de kelder van haar appartement binnen. Niemand kan horen wat er zich daar afspeelt. Haar lichaam kan ongezien worden buitengesmokkeld met een bestelwagen. En na de heimelijke rit naar Frankrijk zal niemand het nog vinden.
Het klinkt aannemelijk, maar het blijft een reconstructie met weinig harde feiten. Waarom zou de loodgieter Elke iets aandoen wanneer ze die ochtend de garage binnenkomt? Misschien komt ze gewoon iets uit de auto halen terwijl Tom boven op haar zit te wachten. Het is dan heel erg riskant -zeg maar: dom- om op dat moment geweld te gebruiken maar het kan, want Tom is even voordien met de auto vertrokken en misschien heeft de loodgieter dat gezien; misschien kent hij hun dagelijkse ritueel en weet hij dat ze alleen is.
Dat er negen dagen verlopen tussen het waarschijnlijke overlijden van Elke en de rit van "de loodgieter" naar Frankrijk, doet niets af van de hypothese. Een lichaam wordt naar verluidt bewaard op een temperatuur van 3 tot 5 graden en kan dat probleemloos 10 dagen doorstaan, zo lezen we op Internet.
Is er nog een ander scenario mogelijk? Kan het nog anders zijn verlopen? Ja natuurlijk. Elke kan een winkel zijn binnengegaan en daar zijn vermoord, maar om 7.30h 's ochtends, in een publieke ruimte, zonder voorgaande aanleiding? Ze kan ook uit eigen beweging in een auto zijn gestapt en vervolgens ontvoerd, maar niemand heeft haar zien liften. Of ze kan zijn overvallen in het Schoolpad maar hoe is haar lichaam dan ongemerkt verdwenen? Het is een openbare plaats, je rolt een lichaam niet zo maar in een tapijt.
In haar appartement is ze naar alle waarschijnlijk niet meer geraakt, want er is geen spoor van Internetgebruik die ochtend. Mails zijn niet meer gecheckt. In het appartement is ook geen spoor van geweld te vinden. Als ze daar niet is geraakt, welke scenario's blijven dan over?
De politie heeft ondertussen al veel onderzocht. Het wagenpark van "de loodgieter" is onderzocht (zij het jaren na de feiten) en men heeft ook in zijn woning een sporenonderzoek uitgevoerd. Het heeft niets opgebracht. Is alles daarmee uitgespit? Over de tocht naar het kasteel was nog niets bekend op het ogenblik dat hij werd ondervraagd. Hij weigert daarenboven een test met de leugendetector.
Wij sluiten niet uit dat de TV-uitzending de zaak alsnog in een stroomversnelling brengt. Het kan niet dat Elke van de aardbodem verdwenen is.